Campagne ‘Verborgen Leed’
Geplaatst op 17-10-2023 in Nieuws.
De gemeente Nunspeet vraagt via een campagne de aankomende dagen aandacht voor ‘Verborgen leed’. Het is belangrijk dat we met elkaar het verborgen leed herkennen, maar ook dat we er samen iets aan doen. Of we nu zorgprofessionals, mantelzorgers, familie, bekenden of zelf oudere zijn.
Veel ouderen zijn afhankelijk van hulp door mensen om hen heen: kennissen, buren en familie. Deze vorm van zorg noemen we mantelzorg. Dat gaat vaak goed, maar soms ook niet.
Wanneer een mantelzorger het bijvoorbeeld te druk heeft of niet de juiste kennis of kunde heeft, geeft de mantelzorger soms niet (meer) de goede zorg. Overbelasting en frustratie bij de mantelzorger kan dan leiden tot ontoelaatbaar gedrag naar de oudere.
We noemen dit ‘ontspoorde mantelzorg’. Een vorm daarvan is ‘compassiemoeheid’ bij de mantelzorger. Dit maakt dat de oudere aan z’n lot wordt overgelaten en er geen oog meer is voor zijn/haar zorgbehoefte. Uiteindelijk kan dat leiden tot het niet of steeds minder geven van de hulp en zorg die nodig is.
Bij ontspoorde mantelzorg is er geen sprake van opzet bij de mantelzorger. Soms heeft de mantelzorger niet eens in de gaten dat zijn of haar handelen eigenlijk een vorm van mishandeling is.
Verborgen leed. Praat erover.
Het gebeurt vaker dan u denkt dat een naaste de zorg niet meer aankan. Weet dat u hierin niet alleen bent.
- Neem contact op met een professionele zorgverlener van uw familielid of naaste. Zij kunnen met u meekijken hoe de zorg voor u verlicht kan worden.
- Veilig Thuis op 0800 20 00 is 24/7 anoniem bereikbaar voor vragen en hulp. Bijvoorbeeld wanneer u bang bent een stap te ver te zijn gegaan richting de oudere.
- Of bel met Mantelzorgcentrum Nunspeet via (0341) 25 72 42 of kijk op www.mantelzorg-nunspeet.nl
Wanneer u zich zorgen maakt om een overbelaste mantelzorger, familielid of bekende kunt u een van de volgende dingen doen:
- Praat met andere bekenden van de mantelzorger of oudere of zij hetzelfde zien.
- Praat met hulpverleners zoals de huisarts of de hulp van de oudere over je vermoedens.
- Praat met de mantelzorger zelf; vraag hoe het gaat en of je kunt helpen.
- Praat met de oudere, maar alleen als de oudere hierdoor niet in gevaar komt.
- Bel gratis en anoniem Veilig Thuis op 0800 20 00 voor advies en hulp (24/7 bereikbaar).
De signaleringskaart helpt u om signalen te herkennen en stappen te ondernemen.
U kunt ‘m hieronder bekijken en downloaden:
Signaleringskaart mantelzorger
Verborgen Verhalen
Hieronder kunt u een situatie lezen, waarin een mantelzorger merkt dat de zorgontvanger over zijn grenzen heen gaat. Kijk op de pagina Verborgen leed voor alle Verborgen Verhalen.
Verborgen Verhalen – meneer Bronkhorst
Mijn naam is Cor Bronkhorst, 70 jaar. Mijn vrouw Elizabeth en ik wonen vlak buiten Elburg. Elizabeth is al een aantal jaar chronisch ziek. De artsen gaven haar destijds een jaar of wat, maar ze is er nog steeds. Een wonder is het en daar zijn we beiden de Heer heel dankbaar voor.
Maar Els, zo noem ik haar eigenlijk altijd, heeft natuurlijk heel veel zorg nodig. Ik vind het niet meer dan logisch om voor mijn vrouw te zorgen. En ik zou er niet aan moeten denken dat ze in een verpleeghuis terecht zou komen.
Toch merk ik ook dat het me steeds zwaarder valt, al dat zorgen. Het drukt een stempel op hoe ik me voel. Els heeft me heel erg nodig en laat dat goed merken. Ze zegt vaak dingen als: ik kan niet zonder je, ik wil niet dat je dit of dat doet. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat het mijn schuld zou zijn als ze zou vallen en niet meer overeind zou kunnen komen als ik van huis was. Dat raakt me.
Hulp van anderen staat ze niet toe. Ze heeft angsten en wil eigenlijk geen vreemden over de vloer. Dat maakt alles een stuk lastiger, hè? Het liefst wil ze ook dat ik een aantal taken overneem van de wijkverzorging. Maar niet álles kan op mij neerkomen, toch? Onze kinderen komen wel langs, maar die hebben zo hun eigen sores en kunnen niet heel veel helpen bij de verzorging.
Wat de kinderen niet weten, is dat Els soms behoorlijk uit haar slof kan schieten. Ze is nog helemaal bij de tijd hoor, maar ze worstelt gewoon erg met haar pijn en andere klachten. Als ik naar de koffie-ochtend in het wijkhuis wil, wordt ze altijd boos. Ze begint met schreeuwen en noemt me een idioot. Voordat ze ziek werd, deed ze nooit zo.
Ik vind het heel erg dat ik nu ook lichamelijke en geestelijke klachten heb. Ik ben echt op, slaap slecht en voel me vaak somber. Door Els ben ik aan huis gekluisterd, waar ik me eigenlijk niet meer veilig voel. Naar de koffie-ochtend ben ik al maanden niet geweest. En zelfs de kerkdienst op zondag bijwonen lukt vaak niet. En de koelkast is vaak leeg. Ik durf dit eigenlijk niet goed met haar te bespreken, ze heeft al zoveel aan haar hoofd.
Een tijdje terug hebben we gelukkig wel een goed gesprek gehad met de maatschappelijk werker. Els gaf toe dat ze me graag voor zichzelf wil houden en dat ze daar wel eens in doorschiet. Ze bedoelt het natuurlijk goed en vindt het ook heel erg dat ze zo afhankelijk is. We hebben afgesproken dat ik wat meer tijd voor mezelf neem en met een therapeut ga praten over alle gebeurtenissen. Ik hoop dat me dat wat rust brengt.