Mantelzorger mevrouw V.

Vanuit het niets niet meer kunnen spreken – dat overkwam mijn man. Diagnose: herseninfarct veroorzaakt door een dichtgeslibde halsslagader. Na een ingrijpende operatie volgde en heel voorspoedig herstel. Revalidatie was niet nodig en dankzij logopedie herstelde de spraak zich grotendeels.
Na een paar maanden volgde helaas een fikse terugval wat met name ten koste ging van de energie. Mede door ergotherapie hebben wij na verloop van tijd een redelijke balans gevonden in wat wel en wat niet meer kan.

Door onlangs geconstateerd hartfalen is het energielevel van mijn man opnieuw een stuk minder geworden. Gelukkig heeft hij geen andere uitvalverschijnselen dan dat zijn spraak moeizamer wordt bij vermoeidheid waardoor hij dan nog minder energie en fut heeft;  voor ons een teken dat hij toch weer over zijn grenzen is gegaan en wij opnieuw ons leven moeten aanpassen.

Wij kunnen nog heel veel wel maar dat blijkt voor mij soms een valkuil te zijn. Voor buitenstaanders lijkt ons leven weinig anders te zijn door het nah van mijn man. Ik heb dan ook de neiging om de dankbaarheid dat het allemaal niet ernstiger is voorop te zetten terwijl wij dagelijks rekening moeten houden met het plannen van onze activiteiten, bezoekjes,  verdelen van energie etc.
Soms ben ik wel eens verdrietig om wat niet meer kan en ben ik bezorgd voor de toekomst, maar ik durf dat niet altijd te benoemen. Vaak hoor je dan: je man heeft er ook niet om gevraagd, het had veel erger kunnen zijn of je bent toch maar fijn op vakantie geweest enz. Naast verdrietig voel je je dan soms eenzaam.

Tijdens de cursus ‘Omgaan met NAH’ bij Mantelzorgcentrum Nunspeet kun je deze gevoelens kwijt en is daar begrip voor, zelfs van mede lotgenoten die het inderdaad veel moeilijker hebben omdat hun partner zwaardere beperkingen heeft, niet meer kan werken of zelfs niet meer thuis kan wonen.
De medewerkers van het Mantelzorgcentrum hebben mij laten zien dat het ene verdriet niet erger of minder is dan dat van iemand anders, het is jouw verdriet in jouw situatie. En daarin ben je inderdaad soms heel alleen.
In feite is het een vorm van rouw, verdriet om iets wat je kwijt bent, en dat verdriet mag er zijn!

Mantelzorger mevrouw V.